Τελευταίες τζούρες...

Δεν υπήρξα ποτέ ναρκομανής. Ούτε αλκοολικός. Ούτε καν καπνιστής. Φαντάζομαι όμως πως κάπως έτσι θα νιώθουν όταν η δόση τελειώνει, το μπουκάλι αδειάζει και η καύτρα φτάνει στο φίλτρο… Λίγο ακόμη…γιατί να μην έχω λίγο ακόμη;; Είμαι εθισμένος με την πόλη μου και δε ντρέπομαι γι’ αυτό. Κάθε φορά που πρέπει να φύγω τη νιώθω να μου μουτρώνει και σαν γυναίκα φτιάχνεται, στολίζεται φοράει το πιο όμορφο φόρεμα της για να μου θυμίζει τι χάνω μακριά της.

Πάντα το ίδιο σκηνικό, το ίδιο άγχος, το ίδιο σφίξιμο στο στομάχι. 18 μέρες που πέρασαν σαν να ήταν μία. Πρόσωπα και μέρη αγαπημένα που είδα, άλλα που πήραν αναβολή για την επόμενη φορά… Το σπιτάκι μου που θα το φάει πάλι η σκόνη.

Όλα εδώ ταιριάζουν. Η μουσική του 88,5 αυτές τις ώρες, τα φώτα της πόλης κάτω από τον περιφερειακό, οι φωτιές στην ΕΚΟ, οι βόλτες στο κέντρο όπου μέσα στο χαμό κάποιος πάντα θα βρεθεί να φωνάξει το όνομά σου, ακόμη και το μποτιλιάρισμα που τρως στη Τσιμισκή έχει τη δική του αρμονία.

Εις το επανειδείν αγαπημένη…