Βράδυ Σαββάτου...

Σφίξαν οι ζέστες! Όχι πως με χαλάει ιδιαίτερα, απλά δε είναι κάπως περίεργο που μέσα σε λίγες μέρες πετάξαμε τα μάλλινα και τα μπουφάν και ξεσηκώσαμε τα καλοκαιρινά μας; Τελικά έχω καταλήξει πως στη χώρα μας έχουμε δύο εποχές : Καλοκαίρι με λίγη Άνοιξη και Χειμώνα με λίγο Φθινόπωρο. So much για τους ήπιους χειμώνες και δροσερά καλοκαίρια που μας μαθαίναν στο σχολείο...

Το ξύπνημά μου ήταν κάπως βάναυσο σήμερα... Και πώς να μην είναι όταν πας για ύπνο 8 παρά το πρωΐ...(Αν μάθω οτι μπορώ να βάζω "ΐ" και με το πληκτρολόγιο, θα απογοητευτώ πολύ με τον εαυτό μου) Χαλάλι όμως... Το χάραμα ήταν όλα λεφτά. Το μυαλό μου πήγε συνειρμικά μερικούς μήνες πίσω, όπου η ανατολή του ήλιου συνοδεύονταν με το -όχι και τόσο ποιοτικά- μαγνητοφωνημένο ήχο της σάλπιγγας που σήμαινε εγερτήριο. Εκτός από αυτό όμως, σήμαινε και πώς μέσα σε λίγα λεπτά θα έπρεπε να σηκωθείς-ντυθείς-ξυριστείς-γυαλιστείς-καθαρίσεις όλο το θάλαμο ή ότι άλλο σου λάχει (από τουαλέτες μέχρι τους κάδους)- φτιάξεις το κρεβάτι σου με όλα τα απαραίτητα αξεσουάρ, με το προβλεπόμενο τρόπο και με χάρακα παρακαλώ, διότι η ασφάλεια του Έθνους κινδύνευε αν στο φτιάξιμο ο φάκελος (στρ. ορολογία που περιγράφει το έντεχνο δίπλωμα -που θα ζήλευε και η Κυρά-Κατίνα- μίας κουβέρτας γύρω από ένα μαξιλάρι) σου έβγαινε κάπως μεγαλύτερος από τον υποφάκελο (το ίδιο με το φάκελο, χωρίς το μαξιλάρι)... Αν λοιπόν ήσουν καλή νοικοκυρά, ίσως να προλάβαινες να πεταχτείς (κυριολεκτικά) μέχρι τα εστιατόρια για να αρπάξεις μια φέτα μπαγιάτικο ψωμί με ένα κουτάκι ζαχαρωμένο μέλι ή παγωμένη μαρμελάδα προτού ακούσεις ξανά το γλυκό ήχο της σάλπιγγας που σε καλεί για τί άλλο;; Πρωινή γυμναστική.... Και δώστου γύρους στο γήπεδο συνοδευόμενοι με τραγουδάκια-συνθήματα μεγαλειώδους εμπνεύσεως, έτσι για να μας τονωθεί το κατα τ' άλλα ακμαιότατο ηθικό...

Μου φαντάζουν όλα αυτά τόσο μακρινά αλλά και τόσο κοντινά μαζί. Τα θυμάμαι με μεγάλη ευκολία ακόμη και τις μικρές λεπτομέρειες αλλά ταυτόχρονα μου φαίνονται τόσο ξένα. Νομίζω πως έτσι τα έβλεπα ακόμη και όταν ήμουν μέσα. Καλώς ή κακώς δεν ταίριαξα ποτέ εκεί. Αλλά και ποιος ταίριαξε να μου πείς; Όλοι απλά ψάχναν κάποιο τρόπο για να περάσουν όσο το δυνατόν καλύτερα και πιο ανώδυνα το χρόνο τους εκεί μέσα μέχρι να λήξει η "ποινή" τους και να απολυθούν. Σίγουρα θα υπάρχει κάποιος καλύτερος τρόπος να υπηρετήσεις την Πατρίδα σου. από το να χαραμίζεις ένα από τα πιο δημιουργικά χρόνια της ζωής σου.

Ξέφυγα όμως. Και έτσι το χτεσινό χάραμα ήταν τελείως διαφορετικό. Χωρίς άγχος και πίεση. Ήσυχο,αργό και με τη γλυκιά προσμονή της μέρας που θα ακολουθήσει. Τουλάχιστον ο στρατός, με όλα τα κουλά του, σου μαθαίνει να εκτιμάς τα πιο απλά πράγματα και να τους αποδίδεις τη σημασία που τους αναλογεί. Κατεβάζοντας τα στόρια και κλείνοντας περιπαιχτικά το μάτι στο δειλό ηλιο που ξεπρόβαλε δε μπορούσα παρά να αισθανθώ ελεύθερος....