guess who's back...

Μιας και έβαλα και το καινούργιο Office, ευκαιρία να γράψω λίγο στο blog-άκι μου που το ‘χω παραμελήσει...

Μίνι-αναδρομή

Πέρσι τέτοια εποχή με έβρισκε πίσω στη μονάδα στο Κιλκίς μετά από ένα μήνα «αεροπορικής» θητείας στον Αυλώνα, όπου είχα κατέβει για να πάρω μέρος στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου. Η επιστροφή δεν ήταν και ότι καλύτερο. Θες είχαμε καλοσυνηθίσει μακριά από τη ρουτίνα της μονάδας, θες ότι οι παραμένοντες μας περίμεναν πως και πως για να αναλάβουμε και πάλι τις υπηρεσίες μας, ήταν σίγουρα η πιο δύσκολη εποχή της στρατιωτικής μου θητείας. Λίγες έξοδοι, πολλές και δύσκολες υπηρεσίες, ακόμη περισσότερες αγγαρείες. Δεν είναι να απορεί κανείς ότι αυτή τη περίοδο μου παρουσιάστηκε το πρόβλημα στη μέση μου που μέχρι και σήμερα με ταλαιπωρεί.

Όμως μέσα σε όλη αυτή τη μαυρίλα συνέβηκε και κάτι τόσο αναπάντεχο και τόσο σημαντικό που έμελλε να γίνει μια καινούργια αρχή για μένα. Ήρθες εσύ και έφερες τα πάνω-κάτω στη ζωή μου... Την γέμισες με χρώματα και προσδοκίες, ακόμη και αν δεν είχα ακόμη ξεκαθαρίσει στο μυαλό μου ποιες είναι αυτές... Και λέω στο μυαλό μου, γιατί η καρδιά μου ήταν ήδη μαζί σου... Έμενε μόνο να βρεθούμε κοντά... Έφτασε ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα για να μη χωρίσουμε ποτέ από εκείνο το βράδυ...

Ένας χρόνος μετά με βρίσκει σπίτι ΜΟΥ, χωρίς διοικητές και χωρίς γονείς πάνω από το κεφάλι μου αλλά με άλλου είδους προβληματισμούς πιο ρεαλιστικούς και σίγουρα πιο κρίσιμους για τη ζωή μου από την επιθεώρηση της Παρασκευής. Θα καταφέρω να διοριστώ ως εκπαιδευτικός και αν ναι, πότε; Και μέχρι τότε πως θα καλύπτω τα έξοδα μου; Και οι δύο τωρινές μου ενασχολήσεις πληρώνουν λίγα και πολύ αργά... Είναι λίγο απογοητευτικό να δουλεύεις 3 μήνες και να μην έχεις πληρωθεί ούτε ευρώ. Και ειδικά όταν οι ανάγκες σου τρέχουν καθημερινά... Και τελικά αυτή η σταδιοδρομία είναι αυτό που θέλω ή απλά είναι η εύκολη λύση; (το κατά πόσον είναι εύκολη θα δείξει...) Πώς θα αφήσω το σπιτάκι μου για να πάω για 2 τουλάχιστον χρόνια στο πουθενά; Και όταν τελικά καταφέρω να γυρίσω, τι θα βρω πίσω να με περιμένει; Ίσως να είμαι απλά υπερβολικός λόγω του ότι έχω εθιστεί πλέον στη Θεσσαλονίκη αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως δεν είμαι βέβαιος για τίποτα. Και η άλλη λύση; Να βρεις κάτι στον ιδιωτικό τομέα εδώ. Μα και να ‘θελα...Να μου πεις δε το έψαξες και πολύ...Αλλά και πάλι, δεν μπορείς να πεις πως τρέχουν οι εταιρίες από πίσω μου και απ’ ότι ακούω και από συναδέλφους μου το φαινόμενο είναι γενικότερο...

Το καλοκαίρι πάλι είναι ένα μεγάλο ερωτηματικό. Θα τελειώσω από τα σχολεία, θα τελειώσω και με το σεμινάριο και θα κάθομαι... Δε νομίζω πως έχω αυτήν την πολυτέλεια... Και νομίζω πως αν οι ευκαιρίες για απασχόληση το χειμώνα είναι μετρημένες, το καλοκαίρι είναι απλά σχεδόν ανύπαρκτες.... Ω ρε γλέντια...

Anyway, φτάνει τόση απαισιοδοξία για σήμερα! Ας επικεντρωθούμε στα θετικά! Το μωρό μου έρχεταιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι!!! Νομίζω πως που έχει λείψει περισσότερο από κάθε άλλη φορά, αλλά μάλλον είναι μέχρι την επόμενη φορά που θα βρεθούμε αφού κάθε φορά νιώθω πως δε γίνεται να μου λείψει πιο πολύ... Μμμμμμ θα είμαστε αγκαλιά καθώς θα κλείνουμε ένα χρόνο μαζί! Τι πιο τέλειο; Αν μάλιστα το δημόσιο κάνει κανα θαύμα και βάλει μερικά ευρώ στο λογαριασμό μου θα κάνουμε Πάσχα σαν τους πλούσιους ανθρώποι! Χιχι!!

Άντε, σα να έγραψα πολλά, καιρός να ανοίξω και κάνα βιβλίο πριν αρχίσω και νυστάζω πολύ πολύ! Σου υπόσχομαι ότι από εδώ και πέρα θα είμαι πιο συνεπής και θα τα λέμε πιο συχνά!

Τιλλ νεξτ τάϊμ....