The End...

Wow…Μόλις κατάφερα επιτέλους να δω το Million Dollar Baby. Τώρα κατάλαβα γιατί τόσος ντόρος όλον αυτόν τον καιρό. Από τις λίγες ταινίες –τουλάχιστον για μένα- που σου αφήνει κάτι για να τη θυμάσαι και μετά το τέλος της προβολής της. Πόσες φορές με έχουν ρωτήσει για τις τελευταίες ταινίες που είδα στο cinema και εγώ τους κοιτάω σα χάνος προσπαθώντας να θυμηθώ ποιες ήταν, άσχετα αν είχα πάει και τρεις φορές στον κινηματογράφο εκείνη τη βδομάδα...

Το καλό με την ταινία ήταν ότι δεν είχα ακούσει τίποτα για την πλοκή της. Έτσι ενώ άρχισε κανονικά με την φερέλπιδα πυγμάχο-γκαρσόνα που σε χρόνο ρεκόρ γίνεται επίδοξη πρωταθλήτρια, στα χέρια βέβαια του “μάγου” προπονητή, η απότομη πτώση της κατάφερε να προκαλέσει το επιδιωκόμενο από τον σκηνοθέτη σοκ και σε μένα. Και βέβαια από εκείνο το σημείο και έπειτα όλο το κλίμα της ταινίας αλλάζει και από ένα κλασικό γυναικείο «Ρόκι» μετατρέπεται σε μια βαθύτατα δραματική ταινία που μέσα σε όλα τ’ άλλα θίγει και το μεγάλο θέμα της ευθανασίας.

Πιστεύω ότι όλοι όσοι είδαμε την ταινία μας πέρασε από το μυαλό τι θα κάναμε στη θέση του Eastwood... Τραγικές καταστάσεις...

Το μόνο που με ψιλοχάλασε ήταν οι υπότιτλοι που ήταν άλλα ντάλα κουτρουβάλα... Ο τύπος που τους έγραψε ή είναι τυπικός κανακάρης ή είχε πιει τα άντερα του προηγουμένως...Και το χειρότερο ήταν που δε μπορούσα να τους απενεργοποιήσω!!! Καλά, θα μπορούσα να το αντιγράψω στο σκληρό χωρίς τους υπότιτλους αλλά βαριόμουνα!

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον πειρατή μου που πλέον με εξυπηρετεί και ταχυδρομικώς (άσχετα που καμιά φορά τα πακέτα του για αδιευκρίνιστους λόγους δε φτάνουν στον προορισμό τους...) :P