H ιστοσελίδα συμμετέχει στη Διαμαρτυρία των Καθηγητών Πληροφορικής (ΠΕΚΑΠ)

Οι καθηγητές Πληροφορικής αγωνιζόμαστε ενάντια στην απαξίωση - υποβάθμιση του επιπέδου σπουδών Πληροφορικής στο Δημόσιο Σχολείο όπου πρόσφατα μεθόδευσε το ΥΠΕΠΘ και απαιτούμε:

  1. Οι αναθέσεις μαθημάτων ΚΑΙ για τα μαθήματα τα σχετικά με την Πληροφορική να γίνονται με βάση το γνωστικό αντικείμενο του πτυχίου και μόνο.
  2. Ο αριθμός μαθητών ανά καθηγητή στα εργαστηριακά μαθήματα να γίνει δώδεκα (12) ΚΑΙ για τα μαθήματα Πληροφορικής και όχι δεκαεπτά (17) όπως τώρα κατ' εξαίρεση ορίζει η νέα εγκύκλιος.
  3. Ισονομία για τους υπεύθυνους εργαστηρίων Πληροφορικής με τρίωρη μείωση ωραρίου ΚΑΙ για το ΣΕΚ.

http://www.PetitionOnline.com/pekap192/petition.html

Κυριακή, Μαρτίου 20, 2005

Του format το πανηγύρι...

Επιδημία format τον τελευταίο καιρό. Εγώ μόνο έκανα 3 σε δύο μέρες (και ούτε καν στο δικό μου). Και αναρωτιέμαι... Είναι καθαρά τεχνικοί οι λόγοι που μας οδηγούν σε αυτό ή μήπως κατά βάθος τη βρίσκουμε διαγράφοντας τα δεδομένα μας; (Κάπου εδώ κολλάει ένα τραγούδι του Χάρρυ Κλύνν).

Ίσως είναι οτι μας δίνεται η ευκαρία για μια καινούργια αρχή εκεί που φαίνεται οτι δε πάει άλλο. Και ξεκινάς γεμάτος προσδοκίες και υποσχέσεις οτι αυτή τη φορά θα είσαι πιο προσεκτικός και θα τα πας καλύτερα, μόνο για να βρεθείς και πάλι με το cd των XP στο χέρι και να αναρωτιέσαι γιατί δε πιάνει το #@$!@#$!$$#@$ serial key...

Ακόμη όμως και να σου βγει η πίστη και να σε βρεί το χάραμα να περνάς το SP2 αξίζει τον κόπο. Πιστεύω πως είναι μια φάση την οποία θα πρέπει να περάσει κάθε συνειδητοποιημένος χρήστης για να δείξει ποιος είναι το αφεντικό της υπόθεσης...

Γεια σας, με λένε Χρήστο και είμαι formatoholic

P.S Θέλει κανείς format?

Βράδυ Σαββάτου...

Σφίξαν οι ζέστες! Όχι πως με χαλάει ιδιαίτερα, απλά δε είναι κάπως περίεργο που μέσα σε λίγες μέρες πετάξαμε τα μάλλινα και τα μπουφάν και ξεσηκώσαμε τα καλοκαιρινά μας; Τελικά έχω καταλήξει πως στη χώρα μας έχουμε δύο εποχές : Καλοκαίρι με λίγη Άνοιξη και Χειμώνα με λίγο Φθινόπωρο. So much για τους ήπιους χειμώνες και δροσερά καλοκαίρια που μας μαθαίναν στο σχολείο...

Το ξύπνημά μου ήταν κάπως βάναυσο σήμερα... Και πώς να μην είναι όταν πας για ύπνο 8 παρά το πρωΐ...(Αν μάθω οτι μπορώ να βάζω "ΐ" και με το πληκτρολόγιο, θα απογοητευτώ πολύ με τον εαυτό μου) Χαλάλι όμως... Το χάραμα ήταν όλα λεφτά. Το μυαλό μου πήγε συνειρμικά μερικούς μήνες πίσω, όπου η ανατολή του ήλιου συνοδεύονταν με το -όχι και τόσο ποιοτικά- μαγνητοφωνημένο ήχο της σάλπιγγας που σήμαινε εγερτήριο. Εκτός από αυτό όμως, σήμαινε και πώς μέσα σε λίγα λεπτά θα έπρεπε να σηκωθείς-ντυθείς-ξυριστείς-γυαλιστείς-καθαρίσεις όλο το θάλαμο ή ότι άλλο σου λάχει (από τουαλέτες μέχρι τους κάδους)- φτιάξεις το κρεβάτι σου με όλα τα απαραίτητα αξεσουάρ, με το προβλεπόμενο τρόπο και με χάρακα παρακαλώ, διότι η ασφάλεια του Έθνους κινδύνευε αν στο φτιάξιμο ο φάκελος (στρ. ορολογία που περιγράφει το έντεχνο δίπλωμα -που θα ζήλευε και η Κυρά-Κατίνα- μίας κουβέρτας γύρω από ένα μαξιλάρι) σου έβγαινε κάπως μεγαλύτερος από τον υποφάκελο (το ίδιο με το φάκελο, χωρίς το μαξιλάρι)... Αν λοιπόν ήσουν καλή νοικοκυρά, ίσως να προλάβαινες να πεταχτείς (κυριολεκτικά) μέχρι τα εστιατόρια για να αρπάξεις μια φέτα μπαγιάτικο ψωμί με ένα κουτάκι ζαχαρωμένο μέλι ή παγωμένη μαρμελάδα προτού ακούσεις ξανά το γλυκό ήχο της σάλπιγγας που σε καλεί για τί άλλο;; Πρωινή γυμναστική.... Και δώστου γύρους στο γήπεδο συνοδευόμενοι με τραγουδάκια-συνθήματα μεγαλειώδους εμπνεύσεως, έτσι για να μας τονωθεί το κατα τ' άλλα ακμαιότατο ηθικό...

Μου φαντάζουν όλα αυτά τόσο μακρινά αλλά και τόσο κοντινά μαζί. Τα θυμάμαι με μεγάλη ευκολία ακόμη και τις μικρές λεπτομέρειες αλλά ταυτόχρονα μου φαίνονται τόσο ξένα. Νομίζω πως έτσι τα έβλεπα ακόμη και όταν ήμουν μέσα. Καλώς ή κακώς δεν ταίριαξα ποτέ εκεί. Αλλά και ποιος ταίριαξε να μου πείς; Όλοι απλά ψάχναν κάποιο τρόπο για να περάσουν όσο το δυνατόν καλύτερα και πιο ανώδυνα το χρόνο τους εκεί μέσα μέχρι να λήξει η "ποινή" τους και να απολυθούν. Σίγουρα θα υπάρχει κάποιος καλύτερος τρόπος να υπηρετήσεις την Πατρίδα σου. από το να χαραμίζεις ένα από τα πιο δημιουργικά χρόνια της ζωής σου.

Ξέφυγα όμως. Και έτσι το χτεσινό χάραμα ήταν τελείως διαφορετικό. Χωρίς άγχος και πίεση. Ήσυχο,αργό και με τη γλυκιά προσμονή της μέρας που θα ακολουθήσει. Τουλάχιστον ο στρατός, με όλα τα κουλά του, σου μαθαίνει να εκτιμάς τα πιο απλά πράγματα και να τους αποδίδεις τη σημασία που τους αναλογεί. Κατεβάζοντας τα στόρια και κλείνοντας περιπαιχτικά το μάτι στο δειλό ηλιο που ξεπρόβαλε δε μπορούσα παρά να αισθανθώ ελεύθερος....

Κυριακή, Μαρτίου 13, 2005

Να 'μαι και εγώ....

Αγαπητό μου blog,

Μετά από μια δεκαετία και βάλε ξανασυναντιώμαστε...Εσύ βέβαια μπορεί να μη με θυμάσε,γιατί εκείνη την εποχή είχες και πολύ λιγότερη μνήμη (και μάλιστα σε μορφή 5 & 1/4...) Θα στα θυμήσω εγώ όμως γιατί εκείνες οι βραδιές μπροστά στον AMSTRAD 1640 με τη μαύρη οθόνη του πανάρχαιου και συλλεκτικού πλεόν DOS-άδικου επεξεργαστή κειμένου έχουν γράψει ανεξίτηλα στη δικιά μου μνήμη.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν...