τα χάπια μουυυυυυυυυυυ....

Μόλις συνειδητοποίησα πως κάνω λάθος στη δοσολογία κάτι χαπιών που παίρνω... Συγκεκριμένα δε ξέρω πώς μου κάθισε αλλά είχα την εντύπωση ότι έπρεπε να τα παίρνω 3 φορές την ημέρα ενώ τελικά έπρεπε μόνο πρωί-βράδυ... Λύθηκε το μυστήριο γιατί λιώνω στον ύπνο εδώ και δύο μέρες... Δυστυχώς το κατάλαβα λίγο αργά... zzzzzzzzzzzzzzzzzzz

κράτα το σόου...

Άκουσα πριν κάνα δυο μέρες, ξανά μετά από πολύ καρό τη φωνή του Αγγελάκα. Καινούργιος δίσκος λέει, μαζί με έναν Νίκο-κάτι και το λίγο που πρόλαβα να ακούσω μου θύμισε την συνεργασία του με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Ήσυχα πράγματα δηλαδή. Μου έχουν λείψει οι Τρύπες. Όλα κάνουν τον κύκλο τους θα μου πεις αλλά στεναχωριέμαι όταν θυμάμαι με πόση ανυπομονησία περίμενα το καινούργιο τους άλμπουμ ή τη συναυλία τους κάτω από το αυγουστιάτικο φεγγάρι. Και εσύ φάε στη μάπα τώρα Καλομοίρα ή το νέο ροκ-σταρ του τόπου μας Αγαμέμνονα....

ΚΡΑΤΑ ΤΟ ΣΟΟΥ ΜΑΪΜΟΥ....

διαδρομές...

Μετά από πολλούς μήνες δισταγμού, πήρα τελικά την απόφαση να δοκιμάσω την εναλλακτική διαδρομή για την εξωτική Μαραθούσα. Είχα πάρει ήδη μια καλή πρώτη γεύση την Παρασκευή πηγαίνοντας προς την Αρναία, αλλά λίγο το ότι βιαζόμουνα, λίγο ότι οδηγούσα προσπαθώντας να ξεκολλήσω τις τσίμπλες από το μάτι δεν την εκτίμησα ιδιαίτερα. Σήμερα όμως είχα όλη τη χρονική άνεση να το παίξω περιπετειώδης και έτσι το φανάρι της Γερακαρούς με βρήκε να στρίβω δεξιά αποχαιρετώντας με ανακούφιση το κονβόι από νταλίκες με το οποίο θα ερχόμουν αντιμέτωπος όπως και κάθε άλλη Τρίτη. Έτσι έβαλα ρότα προς την καρδιά της Χαλκιδικής προς μέρη και χωριά άγνωστα σε μένα (και σε πολλούς άλλους αν κρίνω από το ότι σε όλη τη διαδρομή συνάντησα 1 τρακτέρ, 1 φορτηγάκι και έναν παππού με ποδήλατο). Δε χρειάστηκε να κάνω πολλά χιλιόμετρα για να βρεθώ να οδηγάω ανάμεσα σε απέραντα καταπράσινα λιβάδια, μικρά ποταμάκια και όμορφα μικρά δασάκια. Ήταν τόσο όμορφες όλες αυτές οι εικόνες. Έκοψα ταχύτητα για να τις χορτάσω όσο περισσότερο γινόταν. Σταμάτησα πάνω σε ένα ποταμάκι που διέσχιζε το δρόμο. Κυριολεκτικά τον διέσχιζε,όχι περνούσε από κάτω! Μου ‘ρθε κατευθείαν στο μυαλό πόσο πολύ μου έχει λείψει το πράσινο και γενικά πόσο έχουμε χάσει την επαφή με τη φύση ζώντας στην πόλη που το μόνο που βλέπεις είναι τσιμέντο και αυτοκίνητα. Θυμήθηκα το χωράφι πίσω από το σπίτι μου (που τώρα έχει γίνει σχολείο) και που πιτσιρίκια με τη Δέσποινα φτιάχναμε διαδρόμους μέσα στα ψηλά χορτάρια μέχρι το κέντρο του χωραφιού και καθόμασταν εκεί μέχρι να βραδιάσει περιμένοντας κάποιο αστέρι να πέσει (ή την κυρά-Ουρανία να χαλάει τον κόσμο με τις φωνές στη γειτονιά ψάχνοντας την κόρη της!). Θυμήθηκα και την απίστευτη φαγούρα που με έπιανε όταν γύριζα σπίτι με όλα αυτά που με είχαν περπατήσει...

Αναγκαίο κακό η ζωή στη πόλη. Έχει τους πειρασμούς της που δύσκολα μπορείς να τους απαρνηθείς. Χαίρομαι τουλάχιστον που πλησιάζει το Πάσχα και η Πρωτομαγιά και όλο και κάποια εξόρμηση θα καταφέρουμε να κάνουμε! Αρκεί να μη συμπέσεις με την επιθυμία των υπόλοιπων συμπολιτών σου και καταλήξεις να απολαμβάνεις την ύπαιθρο από το παράθυρο του αυτοκινήτου σου σε κάποιο μποτιλιάρισμα!

...μονάχος χάραμα

03:40

…τώρα ποιος αστερισμός να σημαδεύει την καρδιά σου…γιατί να μη με ξυπνάς με τα φιλιά σου…

γιατί να πάω για ύπνο αφού δε θα ξυπνήσω δίπλα σου;;;

στο μυαλό μου συνέχεια η μελωδία και οι στίχοι του Βασίλη…

Δε θα 'ταν σήμερα Δευτέρα
αν δε ξυπνούσαμε μαζί
Δε θα 'χε όνομα η μέρα
αν δεν της έδινες εσύ

Δε θα 'ταν η βροχή να πέφτει
αν δεν μας έβρεχε μαζί
δε θα 'χα εικόνα στο καθρέφτη
αν δεν με κοίταζες εσύ

Δε θα 'ταν τ' όνειρο δικό μου
αν δεν κοιμόμαστε μαζί
δε θα 'χε φως το γόητρο μου
αν δεν με φώτιζες εσύ

Δε θα 'ταν η φωνή δική μου
αν δεν μιλούσαμε μαζί
δε θα 'χε ιδρώσει η μουσική μου
αν δεν την άκουγες εσύ

Όσα τραγούδια...

The End...

Wow…Μόλις κατάφερα επιτέλους να δω το Million Dollar Baby. Τώρα κατάλαβα γιατί τόσος ντόρος όλον αυτόν τον καιρό. Από τις λίγες ταινίες –τουλάχιστον για μένα- που σου αφήνει κάτι για να τη θυμάσαι και μετά το τέλος της προβολής της. Πόσες φορές με έχουν ρωτήσει για τις τελευταίες ταινίες που είδα στο cinema και εγώ τους κοιτάω σα χάνος προσπαθώντας να θυμηθώ ποιες ήταν, άσχετα αν είχα πάει και τρεις φορές στον κινηματογράφο εκείνη τη βδομάδα...

Το καλό με την ταινία ήταν ότι δεν είχα ακούσει τίποτα για την πλοκή της. Έτσι ενώ άρχισε κανονικά με την φερέλπιδα πυγμάχο-γκαρσόνα που σε χρόνο ρεκόρ γίνεται επίδοξη πρωταθλήτρια, στα χέρια βέβαια του “μάγου” προπονητή, η απότομη πτώση της κατάφερε να προκαλέσει το επιδιωκόμενο από τον σκηνοθέτη σοκ και σε μένα. Και βέβαια από εκείνο το σημείο και έπειτα όλο το κλίμα της ταινίας αλλάζει και από ένα κλασικό γυναικείο «Ρόκι» μετατρέπεται σε μια βαθύτατα δραματική ταινία που μέσα σε όλα τ’ άλλα θίγει και το μεγάλο θέμα της ευθανασίας.

Πιστεύω ότι όλοι όσοι είδαμε την ταινία μας πέρασε από το μυαλό τι θα κάναμε στη θέση του Eastwood... Τραγικές καταστάσεις...

Το μόνο που με ψιλοχάλασε ήταν οι υπότιτλοι που ήταν άλλα ντάλα κουτρουβάλα... Ο τύπος που τους έγραψε ή είναι τυπικός κανακάρης ή είχε πιει τα άντερα του προηγουμένως...Και το χειρότερο ήταν που δε μπορούσα να τους απενεργοποιήσω!!! Καλά, θα μπορούσα να το αντιγράψω στο σκληρό χωρίς τους υπότιτλους αλλά βαριόμουνα!

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον πειρατή μου που πλέον με εξυπηρετεί και ταχυδρομικώς (άσχετα που καμιά φορά τα πακέτα του για αδιευκρίνιστους λόγους δε φτάνουν στον προορισμό τους...) :P

guess who's back...

Μιας και έβαλα και το καινούργιο Office, ευκαιρία να γράψω λίγο στο blog-άκι μου που το ‘χω παραμελήσει...

Μίνι-αναδρομή

Πέρσι τέτοια εποχή με έβρισκε πίσω στη μονάδα στο Κιλκίς μετά από ένα μήνα «αεροπορικής» θητείας στον Αυλώνα, όπου είχα κατέβει για να πάρω μέρος στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου. Η επιστροφή δεν ήταν και ότι καλύτερο. Θες είχαμε καλοσυνηθίσει μακριά από τη ρουτίνα της μονάδας, θες ότι οι παραμένοντες μας περίμεναν πως και πως για να αναλάβουμε και πάλι τις υπηρεσίες μας, ήταν σίγουρα η πιο δύσκολη εποχή της στρατιωτικής μου θητείας. Λίγες έξοδοι, πολλές και δύσκολες υπηρεσίες, ακόμη περισσότερες αγγαρείες. Δεν είναι να απορεί κανείς ότι αυτή τη περίοδο μου παρουσιάστηκε το πρόβλημα στη μέση μου που μέχρι και σήμερα με ταλαιπωρεί.

Όμως μέσα σε όλη αυτή τη μαυρίλα συνέβηκε και κάτι τόσο αναπάντεχο και τόσο σημαντικό που έμελλε να γίνει μια καινούργια αρχή για μένα. Ήρθες εσύ και έφερες τα πάνω-κάτω στη ζωή μου... Την γέμισες με χρώματα και προσδοκίες, ακόμη και αν δεν είχα ακόμη ξεκαθαρίσει στο μυαλό μου ποιες είναι αυτές... Και λέω στο μυαλό μου, γιατί η καρδιά μου ήταν ήδη μαζί σου... Έμενε μόνο να βρεθούμε κοντά... Έφτασε ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα για να μη χωρίσουμε ποτέ από εκείνο το βράδυ...

Ένας χρόνος μετά με βρίσκει σπίτι ΜΟΥ, χωρίς διοικητές και χωρίς γονείς πάνω από το κεφάλι μου αλλά με άλλου είδους προβληματισμούς πιο ρεαλιστικούς και σίγουρα πιο κρίσιμους για τη ζωή μου από την επιθεώρηση της Παρασκευής. Θα καταφέρω να διοριστώ ως εκπαιδευτικός και αν ναι, πότε; Και μέχρι τότε πως θα καλύπτω τα έξοδα μου; Και οι δύο τωρινές μου ενασχολήσεις πληρώνουν λίγα και πολύ αργά... Είναι λίγο απογοητευτικό να δουλεύεις 3 μήνες και να μην έχεις πληρωθεί ούτε ευρώ. Και ειδικά όταν οι ανάγκες σου τρέχουν καθημερινά... Και τελικά αυτή η σταδιοδρομία είναι αυτό που θέλω ή απλά είναι η εύκολη λύση; (το κατά πόσον είναι εύκολη θα δείξει...) Πώς θα αφήσω το σπιτάκι μου για να πάω για 2 τουλάχιστον χρόνια στο πουθενά; Και όταν τελικά καταφέρω να γυρίσω, τι θα βρω πίσω να με περιμένει; Ίσως να είμαι απλά υπερβολικός λόγω του ότι έχω εθιστεί πλέον στη Θεσσαλονίκη αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως δεν είμαι βέβαιος για τίποτα. Και η άλλη λύση; Να βρεις κάτι στον ιδιωτικό τομέα εδώ. Μα και να ‘θελα...Να μου πεις δε το έψαξες και πολύ...Αλλά και πάλι, δεν μπορείς να πεις πως τρέχουν οι εταιρίες από πίσω μου και απ’ ότι ακούω και από συναδέλφους μου το φαινόμενο είναι γενικότερο...

Το καλοκαίρι πάλι είναι ένα μεγάλο ερωτηματικό. Θα τελειώσω από τα σχολεία, θα τελειώσω και με το σεμινάριο και θα κάθομαι... Δε νομίζω πως έχω αυτήν την πολυτέλεια... Και νομίζω πως αν οι ευκαιρίες για απασχόληση το χειμώνα είναι μετρημένες, το καλοκαίρι είναι απλά σχεδόν ανύπαρκτες.... Ω ρε γλέντια...

Anyway, φτάνει τόση απαισιοδοξία για σήμερα! Ας επικεντρωθούμε στα θετικά! Το μωρό μου έρχεταιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι!!! Νομίζω πως που έχει λείψει περισσότερο από κάθε άλλη φορά, αλλά μάλλον είναι μέχρι την επόμενη φορά που θα βρεθούμε αφού κάθε φορά νιώθω πως δε γίνεται να μου λείψει πιο πολύ... Μμμμμμ θα είμαστε αγκαλιά καθώς θα κλείνουμε ένα χρόνο μαζί! Τι πιο τέλειο; Αν μάλιστα το δημόσιο κάνει κανα θαύμα και βάλει μερικά ευρώ στο λογαριασμό μου θα κάνουμε Πάσχα σαν τους πλούσιους ανθρώποι! Χιχι!!

Άντε, σα να έγραψα πολλά, καιρός να ανοίξω και κάνα βιβλίο πριν αρχίσω και νυστάζω πολύ πολύ! Σου υπόσχομαι ότι από εδώ και πέρα θα είμαι πιο συνεπής και θα τα λέμε πιο συχνά!

Τιλλ νεξτ τάϊμ....